چه اخلاقی داریم؟ اخلاق بردگی یا اخلاق اربابی؟
اخلاق بردگی یعنی همین چیزی که بیشتر مردم بهش اعتقاد دارند ؛
اخلاقی که می‌گوید در مهمانی‌ها و جمع فامیل لبخند بزن و خوش رو باش ، اگر عصبانی می‌شوی، خودتو نگه دار و فریاد نزن، وقتی دختر خالت بچه‌دار می‌شود برایش کادو ببر، وقتی دوستت ازدواج می‌کند بهش تبریک بگو، وقتی از همکارت خوشت نمی‌آید، این را مستقیم بهش نگو که باهاش حال نمی کنی ، برای این که دوستت، همسرت، برادرت ناراحت نشوند خودت را، عقاید و احساساتت را سانسور کن و خود اصلی و تفکری که داری رو نمایش نده ، برای به دست آوردن تأیید و تحسین اطرافیان، لباسی را که دوست داری نپوش، اگر لذتی برخلاف شرع و عرف و قوانین جامعه بشری است آن را در وجودت بُکُش و به خاک بسپار، فداکار، مهربان، صبور، متعهد، خوش برخورد و خلاصه، همرنگ و همراه و هم مسلک جماعت باش تا همه بگن چقدر خوش اخلاقه .
اما اخلاق اربابی، کاملا متفاوت است. افرادی که به اخلاق اربابی معتقدند ، از نظر روان‌شناسی، آدم‌هایی هستند که به بالاترین حد از بلوغ روانی رسیده‌اند و قوانین اخلاقی را نه از روی ترس از خدا و جهنم و قانون و پلیس و همسر و پدر و مادر و نه برای گرفتن پاداش و تشویق اجتماعی، بلکه برمبنای وجدان خودشان تعریف می‌کنند.
البته وجدان شخصی این افراد، مستقل، بالغ، صادق و سالم است، اهل ماست‌مالی و لاپوشانی نیست، صریح و بی‌پرده است و با هیچ‌کس، حتی خودشان تعارف ندارد. بزرگترین معیار خالقان اخلاق اربابی برای اعمال و رفتارشان، رسیدن به آرامش و رضایت درونی خود فرد است. اخلاق اربابی مرزهای وسیع و قابل انعطافی دارد و هرگز خشک و متعصب نیست.
برای توده‌هایی که مقید و مأخوذ به اخلاق بردگی هستند، اخلاق اربابی، گاه زیبا و تحسین برانگیز، گاهی گناه آلود و فاسد و در اکثر مواقع گنگ و نامفهوم است.
کارل گوستاو یونگ می‌گوید: افرادی که به اخلاق اربابی رسیده‌اند تاوان این بلوغ را با تنهایی و طرد‌شدگی پس می‌دهند. آن‌ها به رضایت درونی می‌رسند ولی همیشه برای اطرفیانشان، دور از دسترس و غیرقابل درک باقی می‌مانند…
حتما بخوانید : چگونه اعتماد به نفس بالاتری داشته باشیم
